Χαρουνόμπου, Σουζούκι

(Τόκιο 1724 – 1770). Ιάπωνας ζωγράφος. Ήταν μαθητής του Σιγκενάγκα και επηρεάστηκε από τα έργα του Σουκενόμπου και του Τοϋνόμπου. Η σημαντικότερη ανανεωτική εργασία του σημειώνεται στην τελευταία δεκαετία της ζωής του, κατά τη λαμπρότερη περίοδο της τέχνης ουκίγιο-ε που, ενισχυμένη από την ανάπτυξη της λογοτεχνίας, αναζητούσε και δοκίμαζε νέες τεχνικές μεθόδους για την εκτέλεση της στάμπας. Η συνήθεια των εύπορων τάξεων να ανταλλάσσουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις ευχές μέσα σε εικονογραφημένα ημερολόγια, οδήγησε στις αρχές του 1765, σε μια ανανέωση της παραδοσιακής στάμπας ουκίγιο-ε με την ανακάλυψη μιας νέας τεχνικής (κέντρο) που επέτρεπε την ταυτόχρονη εκτύπωση περισσότερων χρωμάτων και έδινε πλούσια αποτελέσματα. Γι’ αυτό τον λόγο η νέα τεχνική ονομάστηκε νισίκι-ε (κεντητή στάμπα), είδος στο οποίο κυριάρχησε η τέχνη του X., που εγκαινίασε νέο σχήμα έγχρωμης στάμπας, το λεγόμενο τσουμπάν (με διαστάσεις 26,4 x 18,5 εκ.), εμπνευσμένο από τους κυλίνδρους των κλασικών ποιημάτων. Τα έγχρωμα χαρακτικά αυτά έργα έφτασαν στην τελειότητα με τη στενή συνεργασία καλλιτέχνη, εκδότη, χαράκτη και εκτυπωτή στις Οκτώ σκηνές Σαλονιού που ο X. δημιούργησε μαζί με τον ποιητή Κικουρένσα Κιόσεν. Από τα σημαντικότερα έργα του X. είναι: Επτά ποιήτριες, Οκτώ τοπία, Έξι απόψεις του ποταμού Τάμα, Οι τέσσερις εποχές (οι τελευταίες εμπνευσμένες από τα κλασικά ποιήματα του Βακάν Ρόεϊ Σου). Εικονογράφησε επίσης βιβλία (το παλαιότερο που αποδίδεται σε αυτόν είναι το Έχον Κοκινζάν, 1762) και μερικά ερωτικά λευκώματα. Στις στάμπες του ο X. εξύμνησε τη γυναικεία ομορφιά, με εντελώς προσωπικό τρόπο και δημιούργησε ένα ασύγκριτο γυναικείο τύπο, που γνώρισε ευρεία διάδοση και τον μιμήθηκαν οι σύγχρονοί του καλλιτέχνες. Οξυδερκής παρατηρητής, ο X. άντλησε διάφορα θέματα και λεπτομέρειες από την κοινωνική ζωή της εποχής του. Η τέχνη της έγχρωμης στάμπας στο είδος που εγκαινίασε ο X. έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον μεγάλο Ουταμάρο, έπειτα από τον οποίο η παραγωγή νισίκι-ε έπεσε σε βιοτεχνικό επίπεδο για να οδηγηθεί αργότερα σε νέα ακμή με την ασύγκριτη τέχνη του Χοκουσάι και του Χιροσίγκε, που συνέβαλαν πολύ στην ανανέωση της ιαπωνικής ξυλογραφίας. Χαρακτηριστική στάμπα του Σουζούκι Χαρουνόμπου, που απεικονίζει σκηνή από την ιαπωνική ζωή.